 (13)_1727965004.gif)
- अनुसा थापा
हाम्रो समाजमा ‘ठुलालाई चैन, सानालाई ऐन’ भन्ने गरिएको छ । २०६६ जेठ ११ गते माधवकुमार नेपाल प्रधानमन्त्री बने । बालुवाटारस्थित ललिता निवासको सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गरिदिने निर्णय उनकै मन्त्रिपरिषद्ले गरेको थियो । कालोपुल र काभ्रेको रोपनीका रोपनी जग्गा व्यक्ति तथा व्यवसायीलाई दिने पनि निर्णय गरियो ।
त्यस्तै, बाबुराम भट्टराई ०६८ भदौ १२ गते प्रधानमन्त्री भए । उनले पनि ललिता निवासको सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गरिदिने निर्णय गरे । योसँगै थानकोट र माता तीर्थको रोपनीका रोपनी सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गरिदिने निर्णय गरे ।
प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले पनि ०७८ वैशाख ७ र १३ गते मन्त्रिपरिषद् बैठकमार्फत झापाको गिरिबन्धु टी स्टेटको सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गरिदिने निर्णय गराए । यी तीनै जना अहिले पनि राजनीतिमा सक्रिय छन् । वर्तमान सरकारमा ओली नै प्रधानमन्त्री छन् ।
स्वर्गीय भइसकेका कृष्णप्रसाद भट्टराई, सूर्यबहादुर थापा, मनमोहन अधिकारी र गिरिजाप्रसाद कोइरालाले पनि आफू प्रधानमन्त्री हुँदा सरकारी तथा गुठीका जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गरिदिने निर्णय गरेका थिए । नक्सालस्थित बाल मन्दिरको सरकारी जग्गा पनि व्यक्तिको नाममा दर्ता गराइयो ।ललिता निवासको सरकारी जग्गा दर्ता गराउने वा गर्ने व्यक्तिहरूलाई अझै पनि सरकारले समात्न सकेको छैन । जबकि अदालतले उनीहरूलाई दोषी ठहर गर्दै कैद र सजाय नै सुनाइसकेको छ । नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरणमा काँग्रेस नेतृ एवं परराष्ट्र मन्त्री डा.आरजु राणा देउवा पनि पक्राउ परेकी छैनन् ।
सहकारी ठगीको आरोप लागेका माओवादी नेता शक्तिबहादुर बस्नेत र रास्वपा नेता डिपी अर्याललाई पनि प्रहरीले समात्न सकेको छैन । काँग्रेस नेता धनराज गुरुङ र एमाले नेता ऋषिकेश पोखरेलमाथि पनि सहकारी ठगीको अभियोग छ । यद्यपि, उनीहरू समातिन सकेका छैनन् । राप्रपा नेतृ गीता बस्नेतविरुद्ध त सहकारी ठगीमा पक्राउ पुर्जी नै जारी भइसक्यो ।
तैपनि उनी पक्राउ परेकी छैनन् । राजनीतिक दलका उच्च पदस्थमा रहेका यी व्यक्तित्वलाई गृहमन्त्री रमेश लेखकले पक्राउ गर्न हालसम्म प्रहरीलाई निर्देशन दिएका छैनन् । काँग्रेस नेता गगन थापा स्वास्थ्य मन्त्री हुँदा अर्बौँ भ्रष्टाचार गरेको आरोप छ । बाख्रा पाल्ने नाममा जनताले तिरेको करोडौँ रकम झवाम बनाएको बताइन्छ ।
यद्यपि, उनीमाथि पनि अनुसन्धान भएको छैन । एमाले नेता महेश बस्नेतको खर्बौको सम्पत्ति रहेको सुनिन्छ । मन्त्री वा सांसद हुँदा उनले भ्रष्टाचार गरेर अकुत सम्पत्ति जोडेको आरोप छ । त्यस्तै, काँग्रेस, माओवादीलगायत राजनीतिक दलका नेतासँग अकुत सम्पत्ति रहेको बताइन्छ ।
अहिले जुनसुकै पार्टीका नेताहरूको सम्पत्ति छानबिन गरेमा सबै भ्रष्टाचारमा पर्ने छन् । किनकि यिनीहरूले आफ्नो दश पुस्तालाई पुग्ने सम्पत्ति आयआर्जन गरिरहेका छन् । फेरि त्यसको स्रोत भने खुलाउन सक्दैनन् । केही दिनअघि माओवादीले सरकारको खबरदारी गर्यो । सो पार्टीका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डको हातमा ७८ लाख पर्ने घडी छ ।
अनि आफैँ भ्रष्टाचारी भएको व्यक्तिले अरूको खबरदारी गरेको सुहाउँछ ? राप्रपा अध्यक्ष राजेन्द्र लिङ्देन भ्रष्टाचार गर्नु आमाको रगत खानुसरह हो भन्छन् । तर, अहिले उनको सम्पत्ति छानबिन गरेमा उनी पनि एक नम्बरमै आउने छन् । चित्रबहादुर केसी र प्रेम सुवाल पनि आफ्नो सम्पत्ति सार्वजनिक गर्दैनन् ।
जसका कारण उनीहरू पनि भ्रष्टाचारी नै रहेको जनता बताउँछन् । देश र जनताको गीत गाएर र राजनीतिक दलको खोल ओढेर नेताहरूले देश नै बेचिसकेका छन् । जनताले तिरेको करमा मोज मस्ती गरिरहेका छन् । सरकारी कर्मचारी त झनै भ्रष्टाचारी भइहाले । कसरी भ्रष्टाचार गर्ने वा घुस खाने भन्ने मात्र उनीहरूको मतलबको विषय हो ।
हामी कहाँ सरकारी कर्मचारीलाई राष्ट्रसेवक भनिने गरिएको छ । तर, कर्मचारी देश र जनताका लागि विषालु सर्प बनेका छन् । अहिले बहालवाला होस् या पेन्सनवाला कर्मचारी भन्छन्, ‘नेताले देश बिगारे ।’ आफू घुस खाने, भ्रष्टाचार गर्ने अनि दोष चाहिँ नेतालाई मात्र लगाउने ! देश बिगार्नुमा कर्मचारी र नेता दुवैको बराबरी हात छ ।
नेताहरू अहिले पनि हामी देश बनाउँछौ भनेर जनतालाई भ्रममा पारिरहेका छन् । तर, देश नै नरहेपछि कुन देश बनाउँछन् कुन्नि ! देशै धितो राखेर विदेशीसँग २७ खर्ब ऋण लिइसके । अझै लिने क्रम जारी छ । अहिले सरकार एउटासँग ऋण लिएर अर्काको साँबाब्याज तिरिरहेको छ । तर, कतिन्जेल यस्तो चल्छ ? विदेशीले ऋण दिन छोड्नासाथ देश तहसनहस हुने छ ।
अहिले ऋण दिएका देशहरू नै नेपाल आफ्नो स्वामित्वमा राख्न हानथाप गर्ने छन् । अब त कसैले हामीलाई हाम्रो राष्ट्रियता सोधेमा नेपाली समेत भन्न नसकिने अवस्था निम्तिएको छ । सयौँ वर्षअघि मुलुकको भूभाग धेरै थियो । तर, भारत र चीनले नेपालको अधिकांश भूभाग कब्जा गर्यो । बाँकी भएको भूभाग पनि सरकारी कर्मचारी र नेता मिलेर बेचिसके ।
अहिले अमेरिका, अस्ट्रेलिया, क्यानडा लगायत विकसित मुलुकमा रहेका नेपाली सामाजिक सञ्जालमार्फत नेपालमा विकास नभएको गुनासो गर्छन् । आफू प्लस टु पढ्ने बित्तिकै विदेश पलायन हुने अनि त्यता बसेर मातृभूमिलाई गालीगलौज गर्ने ! यदि उनीहरू साँच्चिकै नेपाली भएको भए आफ्नै देशमा बस्थे ।
आफ्नो देशमा ठुलो सानो रोजगारी गर्थे । राज्यलाई कर तिर्थे । भ्रष्टाचार व्यापक भएमा भ्रष्टाचार विरोधी अभियान चलाउँथे । तर, आफ्नो कर्तव्य र दायित्व पुरा नगर्ने अनि अधिकार मात्र खोजेर हुन्छ ! जनतालाई विकसित मुलुक जान पाए पुग्ने अनि कर्मचारी र नेतालाई भ्रष्टाचार, मोज मस्ती गर्न पाए पुग्ने । यति भएपछि देश कसरी विकास हुन्छ ?
मुलुकमा राजनीतिक परिवर्तनका निम्ति विभिन्न मितिमा धेरै चोटी आन्दोलन भयो । जनताको बलमा राजनीतिक परिवर्तन भयो । राजनीतिक परिवर्तन त भयो तर देश झनै खोक्रो भयो । कर्मचारी र नेताले भ्रष्टाचार गरे अनि व्यापारीले राजस्व छले । नेता, कर्मचारी र व्यापारीले मिलेर देश टाट पल्टाइसकेका छन् ।
मुलुकको अर्थतन्त्र घरायसी अवस्थामा पुगिसक्यो । सरकारी तथ्याङ्क अनुसार नै राजस्व उठ्न छोडेको छ भने खर्च दिनानुदिन दिन बढ्दो छ । मुलुकमा उद्योग, कलकारखाना केही पनि छैन । राज्यसँग राजस्व उठाउने स्रोत नै छैन । जनताको लगानी घरजग्गा र गाडीमा मात्र छ । यसमा करोडदेखि अर्बसम्म लगानी गरिएको छ ।
यद्यपि, यसको राजस्व राज्यले पाएको छैन । राज्यको ढुकुटी रित्तिँदै गएको छ । नेताहरू अहिले पनि हामी देश विकास गछौं भन्छौँ । यसलाई कसरी लिने ? जनताले देश खोक्रो भएको नबुझेको कि नेताले जनतालाई उल्लु सोचेको ?
