 (13)_1727965004.gif)
धरानको महेन्द्र बहुमुखी क्याम्पसको एउटा सानो सटरमा ‘हाङ्माबुङ टेलर्स’ छ । दृष्टिविहिन उमेश परियार र उनकी जीवनसाथी सुनिता राईका लागि यो टेलर्स जीवनयापनको माध्यम मात्र होईन मायाको कारखाना पनि हो ।
उमेश आँखा देख्दैनन्, सेतो छडीको सहाराले हिड्छन् । सुनिताको एउटा खुट्टा चल्दैन उनलाई बैशाखीको सहारा चाहिन्छ । तर दुवै जना अहिले एकअर्काको मनको सहारा बनेका छन् । पुरातन समाजको नजरमा ३२ वर्षीया सुनिता र ३१ वर्षीय उमेशको न जात मिल्थ्यो, न त उमेर । तर उनीहरुको मन मिल्यो । त्यसपछि उनीहरु एकअर्काको सहारा बनेका छन् । क्याम्पस नजिकै खहरे छेउको सानो कोठा अनि त्यहि टेलर्स पसलमा उनीहरु रमाउँछन् । त्यसैले त सबैतिर भ्यालेन्टाईन डेको माहोल चलेका बेला उनीहरुलाई त्यसको खासै मतलब छैन रे । उमेश सुनाउँछन्,‘हाम्रालागि एकदिन होईन सँधैभरी भ्यालेन्टाईन डे हो ।’
अहिले उमेश महेन्द्र बहुमुखी क्याम्पस धरानमा कानुन संकाय अन्तर्गत एलएलबी पढिरहेका छन् । शिक्षक सेवा आयोगको परीक्षा पनि दिएर बसेका छन् । सुनिता पनि विहान त्यहि कलेजमा बिए तेस्रो वर्ष पढिरहेकी छिन् । उनीहरुले कलेजकै एउटा सटर भाडामा लिएर ‘हाङ्माबुङ टेलर्स’ सञ्चालन गरेका छन् । सुनिता कलेजबाट फर्किएर त्यहिं लुगा सिउँछिन् । उमेश त्यसको व्यवस्थापनको काम गर्छन् । सिलाईमा अझै राम्रो गर्ने सोंचले सुनिता अहिले घरेलुको फेशन डिजाईन तालिम लिइरहेकी छिन् । उनी भन्छिन्,‘तालिमबाट फर्किने वित्तिकै फेरि यहि टेलर्समा आउँछु । फेशन डिजाइनर बन्ने सपना छ ।’
त्यहि टेलर्सबाट कमाएको पैसाले उनीहरु दुवै जनाको पढ्ने खर्च, कोठा र पसलको भाडा पु¥याएर सुनिताकी बहिनीलाई पढ्न पनि केही सहयोग गर्छन् । उमेश भन्छन्,‘अब डेढ लाख जति भए अझै मेसिन किनेर पसल बढाउने विचार छ । तर पैसा नभएर अड्किएका छौं ।’
दृष्टिविहिन उमेश पूर्वाञ्चल ज्ञानचक्षु विद्यालयमा पढ्नका लागि २०६३ मा खोटाङबाट धरान झरेका थिए । सानैदेखि एउटा खुट्टा टेक्न नसक्ने सुनिता २०७१ सालमा सिलाई कटाई सिक्न धरान झरेकी थिईन् । धरानको बगैंचालाईन स्थित अपाङ्गता भएकाहरुलाई राखिने आश्रममा उनीहरु बीच भेट भयो । एकअर्काबीच कुरा हुँदा हुँदै माया बसेको उनीहरुलाई थाहै भएन । ‘सँगै खाना खान थालेपछि उनी मलाई केयर गर्थिन् । म बाहिर निस्किंदा यो लुगा सफा छ, यो लगाउनुस् भनेर सम्झाउँथिन्’ उमेश भन्छन्,‘म बाटो हिड्दापनि ख्याल गर्थिन् त्यसपछि मन मनमा मन पराएँ तर कहिल्यै भनिंन ।’
उमेश र सुनिता दुवैले कहिल्यै ‘माया गर्छु’भनेर भन्न सकेनन् । माया कतिबेला बस्यो उनीहरु भन्नै सक्दैनन् । सुनिता सुनाउँछिन्, ‘उहाँसँग भेटेपछि आँखा नदेख्नेलाई पनि हामी देख्नेहरुले साथ दिए धेरै कुरा गर्न सक्छन् जस्तो लाग्यो सायद त्यसैबेलादेखि मनमा माया बस्यो होला ।’ सुनिता बोल्दा बोल्दै उमेशले थपे,‘उनमा पनि शारिरीक कमजोरी थियो, म मा पनि । कमजोर कमजोरको त भावना मिल्दो रहेछ ।’
उनीहरुले एक अर्कालाई प्रेम प्रस्ताव त गरेनन् तर सुनिता अरु केटाहरुसँग बोल्दा उमेशको मन भित्रभित्र दुख्थ्यो । उमेश अरुकेटीसँग हाँस्दा सुनिता भित्रभित्रै किटकिट हुन्थिन् । उमेश आफ्नो प्रेमकथा सुनाउँछन्,‘अरुसँग बोल्दा रिस उठ्न थालेपछि एकदिन दुवै जना बसेर सल्लाह ग¥यौं अनि मन्दिरमा गएर फोटो खिच्यौं त्यसपछि एक अर्काका भयौं ।’
उनीहरुले विवाह गरेपछि सुरुमा त सुनिताकी दिदी रिसाईन् तर उनीहरुको मायाका अगाडि कसैको केही लागेन । अहिले उनीहरुसँगै दुवैका परिवार खुसी छन् । दुवैका आफन्तले सिलाई मेसिन र इन्टरलक किनिदिएपछि उनीहरुले टेलर्स खोले । घरमा पढ्दा होस् या पसलमा बस्दा उमेश र सुनिता एकअर्काका सहारा बन्छन् । सहयोग गर्छन् । त्यसैले त उनीहरु खुसी छन् । उमेश भन्छन्,‘हामी दुःखी बन्नु पर्ने कुनै कारण छैन । सँधै खुसी छौं । एकअर्कालाई उत्तिकै माया गछौं । त्यसैले त सँधै भ्यालेन्टाईन डे जस्तो लाग्छ ।’
